Ester Sveinbjarnardóttir

1.11.2008 | 12:27

Fjölmiðlar, keppa og mannvitsbrekkur!

Hvern fjandann er fólkið að meina?

Fjölmiðlar taka ekki um annað en kreppuna og neyðist ég til að hlusta á eða lesa kreppufréttir daginn út og daginn inn. Auðvitað finnst mér þetta alveg hræðilegt og allt það en það er eitt sem ég skil ekki. Flestir tala um að nú sé kominn tími til að sinna börnunum sínum, fjölskyldu og vinum.

Hvað í andskotanum  heldur þetta fólk að íslenskur almenningur hafi haft fyrir stafni?
Skyldi  það ætla að við höfum verið viti okkar fjær og stigið trylltan dans í  kringum gullkálfinn á meðan börnin okkar, vinir og ættingjar lágu  óbættir hjá garði? Umkomulausir og einmana þar sem enginn hafði  nokkurn tíma fyrir þá?

Ég sjálf og allir sem ég þekki hafa nú verið uppteknir af því að  vinna fyrir sér, að vísu ekki að vinna fyrir bankastjóralaunum heldur bara  svona til að eiga fyrir salti í grautinn. Þessi sauðsvarti almúgi
sem  ég þekki hefur bara hugsað vel um börnin sín, takk fyrir. Hringt í  vini og ættingja og heimsótt þá jafnvel ef sérlega vel hefur legið á  fólki.

Mér finnst þessi umræða gjörsamlega fáránleg. Það er verið að  slá ryki í augun á okkur með því að við getum nú gert svo margt gott og  nytsamlegt þótt búið sé að ræna okkur aleigunni og marga starfinu.

Nú þakkar maður fyrir það helst að hafa þó vinnu. Það er verið að  koma inn hjá okkur samviskubiti, að við höfum nú ekki hugsað sem best um þá  sem næst okkur standa.   Þegar við erum orðin atvinnulaus og blönk getum  við allavega gefið okkur tíma að sinna börnunum í stað þess að æsa okkur yfir því að það sé búið að svipta okkur aleigunni og  atvinnunni  Við eigum nefnilega ekkert að vera að velta okkur upp úr því hver sé  ástæðan fyrir þessum hremmingum, við erum hvort eð er svo vitlaus að við munum aldrei geta skilið að þetta var eiginlega alveg óvart og  mönnum í útlöndum að kenna. Hvað er svo sem að marka einhverja  aumingja sem eiga ekki einu sinni part í þyrlu?

Ég fyrir mína parta ætla að halda áfram að sinna börnunum mínum,  ættingjum og vinum. En ég ætla líka að vera reið, alveg fjúkandi  vond, og ekki hætta fyrr en ég hef fengið svör við því hvernig í
andskotanum allt gat farið hér til helvítis á einni nóttu.

Afsakið orðbragðið.

Flokkur: Lífstíll | Facebook