Betlikerlingin

Hún hokin sat á tröppum og hörkufrost var á

og hnipraði sig saman uns i kuðung hún lá

og kræklóttar hendurnar titra til og frá

um tötrana að fálma sér velgju til að ná

og augað var svo sljótt sem þess slöknað hefði ljós

í stormbylnum myrka um lífsins voða ós

Það hvarlaði gápandi stefnulaust og stirt

Og staðnæmdist við ekkert svo örvæntinga misst

Á enni sátu rákir og hrukka hrukku sleit

Þær heljarrúnir sorgar sem enginn síðar veit

Hve skýra kann frá prísund og plágum öllum þeim,

sem píslavottar gæfunnar líða hér í heim.

Hún var kanski perla sem týndi tímans haf

Var töpuð og glötuð svo enginn vissi af

Eða gimsteinn sem forðum var greiptur langs í baug,

en glerbrot var hún orðin á mannfélagsins haug. (höfundur ókunnur).

Athugasemdir

[Þórdís Bára Hannesdóttir, 8.12.2007 kl. 11:15]

Æðislegt ljóð. Góð áminning.